Jak aplikować o pracę w Wielkiej Brytanii, a jak w Stanach Zjednoczonych? Czyli: kiedy używać CV, a kiedy resume
W Stanach Zjednoczonych standardowym dokumentem aplikacyjnym jest resume, czyli podsumowanie naszej dotychczasowej kariery i osiągnięć. Jest to krótki i konkretny dokument, standardowo mieszczący się na jednej stronie rozmiaru 8.5 na 11 cali (rozmiar tzw. papieru listowego – nieco szerszy, ale minimalnie krótszy niż znane nam A4).
Zasada jednej strony obowiązuje bez względu na nasze dotychczasowe doświadczenie, zaś kluczem jest kreatywne zaplanowanie resume w taki sposób, by wyróżniało nas spośród innych kandydatów. Oznacza to, że w dokumencie tym zamieszczamy tylko tyko te informacje o doświadczeniu, osiągnięciach i wykształceniu, które bezpośrednio odnoszą się do stanowiska, na które aplikujemy. Co więcej, resume daje nam pełną dowolność, jeśli chodzi o wygląd dokumentu czy chronologię. Dokument ten bardzo rzadko zawiera informacje o pełnym przebiegu naszej kariery.
Resume jest dokumentem niezwykle elastycznym i ściśle dostosowanym do stanowiska, o które się ubiegamy. Standardem jest przygotowywanie nowego dokumentu dla każdego stanowiska pracy, na które aplikujemy.
Lepiej nam znane CV również bywa używane w Ameryce Północnej, jednak jego zasięg ogranicza się do świata akademickiego. Szczególnie w Stanach Zjednoczonych CV jest znacznie dłuższe (przy aplikacji na stanowisko wykładowcy, czy badacza może mieć nawet kilkanaście stron) i uwzględnia listę wszystkich osiągnieć kandydata, publikacji naukowych, nagród, obowiązków zawodowych, umiejętności itp.
CV raczej nie jest wymagane poza wysoko specjalistycznymi czy akademickimi ofertami pracy. A jeżeli pracodawcy zależy na pełniejszych informacjach o przebiegu naszej kariery, może zastrzec w ogłoszeniu, że oczekuje od nas ‘’professional resume’’. W takim przypadku zasada jednej strony oczywiście przestaje obowiązywać, zaś składane przez nas dokumenty uwzględniają wszystkie nasze dotychczasowe stanowiska i osiągnięcia.
W Wielkiej Brytanii standardem pozostaje CV, chociaż z roku na rok forma resume staje się coraz bardziej dopuszczalna, a w przypadku prac bardziej kreatywnych (np. design czy dziennikarstwo) nawet oczekiwana. Mimo wszystko klasyczne chronologiczna CV pozostaje najczęściej spotykanym dokumentem aplikacyjnym, szczególnie w bardziej tradycyjnych sektorach.
Angielskie CV zwykle zaczyna się od profilu kandydata, kilku zdań o tym kim jesteśmy – przede wszystkim jako pracownicy, ale zwykle opis ten mówi również o tym, jaką osobą jesteśmy i jakie są nasze cle zawodowe. W porównaniu z tym, do czego jesteśmy przyzwyczajeni w Polsce, angielskie CV jest nieco bardziej obszerne, a nawet ‘’rozgadane’’. Opisy naszych obowiązków na wszystkich dotychczasowych stanowiskach powinny raczej mieć formę krótkich narracji, niż punktów, zaś 2 czy 3 strony A4 to standardowa oczekiwana długość.
W wersji tradycyjnej brytyjskie CV powinno dać pełen obraz przebiegu naszej kariery oraz tego, jaką osobą jesteśmy – jakimi wartościami kierujemy się w życiu, czym się interesujemy i co jest dla nas ważne. Teoretycznie możemy używać tego samego CV bez względu na stanowisko, o które się staramy. W praktyce jednak w ostatnich latach brytyjskie CV stają się coraz bardziej zwięzłe i dostosowane do opisu stanowisk. Jednak nawet w wersji odchudzonej trzymają się klasycznego modelu opisanego powyżej.
Podsumowując: w Ameryce zdecydowanie preferowane jest resume i o ile pracodawca nie prosi nas o ‘’professional resume’’, czy CV z udowodnieniem, że jesteśmy idealnym kandydatem, musimy zmieścić się na jednej stronie. Podobnie aplikujemy o pracę w Kanadzie.
Z kolei w wielkiej Brytanii, Australii, Irlandii, czy Nowej Zelandii zdecydowanie bezpieczniej jest aplikować używając klasycznego formatu CV, z krótkim profilem osobowym i zachowaną, dobrze nam znaną z polskich aplikacji o pracę, odwróconą chronologią.
Monika Drobnik
Doradca kariery SGH